عقد قرض چیست؟

به موجب قانون مدنی قرض عقدی است که به موجب آن یکی از طرفین مقدار معینی از مال خود را به دیگری می دهد و طرف مقابل موظف است که مثل یا قیمت آن را برگرداند. چنانچه مثل آن مال موجود باشد، مثل آن باز گردانده می شود و در صورتی که مثل آن موجود نباشد، باید قیمت آن را برگرداند.
عقد قرض دو طرف دارد. کسی که مالی را قرض می دهد مقرض و طرف مقابل مقترض است.
قیمت در نظر گرفته شده برای رد مال قیمت یوم الرد می باشد.
حال اگر مالی که از سوی مقرض به مقترض داده شده بعد از تسلیم تلف یا ناقص شود از مال مقترض می باشد. در عقد قرض معمولاً برای باز پس دادن مثل یا قیمت چیزی که قرض داده شده مهلت زمانی تعیین می شود. قبل از مدت زمان در نظر گرفته شده مقرض نمی تواند مال خود را چه از نظر مثل و چه از منظر قیمت مطالبه نماید.
ممکن است مقترض نتواند در زمان مطالبه آنچه که قرض گرفته را پس دهد که در این صورت دادگاه مهلت مناسبی برای مقترض در نظر می گیرد یا اقساطی برای مقترض تعیین می کند تا با شرایط بهتری بتواند مال را پس دهد.

نکات عقد قرض

۱- عقدقرض یک عقد لازم است نه جایز. به این معنا که قرض دهنده یا مقرض نمی تواند عقدقرض را فسخ نماید.
۲- تملیکی بودن عقد قرض. منظور این است که مقرض مالی را به تملک مقترض در می آورد تا حاجت خود را بر طرف سازد و سپس مثال یا قیمت آن را به مقرض بر گرداند.
۳- معوض بودن عقد قرض. منظور این است که مقترض باید مثل یا قیمت مال قرض گرفته شده را به مقرض پس دهد.
۴- قرض از عقود عینی نیست. یعنی عقدقرض از عقودی نیست که قبض در آن شرط صحت باشد.
۵- در صورت تلف مورد قرض قبل از قرض از کیسه مقترض یا قرض دهنده است و این امر موجب انفساخ عقد قرض می شود.
۶- چنانچه در مدت معین مال مورد قرض پس داده نشود خسارت تأخیر تأدیه نیز تعلق می گیرد.